O sensei Morihei Ueshiba
Urodził się 14 grudnia 1883 roku w wiosce Tanabe, w prefekturze Wakayama, na wyspie Honsiu. Był czwartym dzieckiem i jedynym synem zamożnego ziemianina Yoroku Ueshiby. Pod wpływem mitycznych legend oraz opisów pełnych cudów życiu świętych, Morihei często marzył o tym, aby w przyszłości zostać buddyjskim mnichem. Zaniepokojony fascynacjami syna, a także w trosce o jego zdrowie, Yoroku rozpoczął z nim treningi sumo i pływania. W 1902 roku Morihei zrezygnował z pracy poborcy podatkowego. Z nadzieją, że zostanie wielkim kupcem Morihei Ueshiba przyjechał do Tokyo. Wkrótce udało mu się nawet otworzyć własny sklepik handlujący materiałami piśmienniczymi. Interes nie szedł jednak dobrze i po paru miesiącach splajtował. W czasie swojego pobytu w Tokyo Morihei na nowo odkrył w sobie zainteresowanie sztukami walk. Rozpoczął treningi jujutsu według tradycji Kito-ryu, pod kierunkiem Takusaburo Tozawy. Ueshiba zapisał się również na zajęcia kenjutsu w centralnym ośrodku stylu Shinkage-ryu. Niestety zbyt intensywny tryb życia, ciężka praca w sklepie i jeszcze cięższe wieczorne treningi doprowadziły Ueshibę do uraty zdrowia. Zachorował na beri-beri i musiał powrócić do rodzinnego Tanabe. Morihei szybko odzyskał zdrowie, a wkrótce potem ożenił się ze swoją przyjaciółką z dzieciństwa Hatsu Itokawa. Zaostrzający się konflikt rosyjsko-japoński sprawił, że Morihei wstąpił do armii. W 1904 roku wyruszył na front, podczas czterech lat służby Morihei Ueshiba nie zaniedbywał treningów sztuk walk. Studiując jujutsu szkoły Goto Yagyu, pod kierunkiem Masakatsu Nakai zdobył swój pierwszy certyfikat nauczycielski menkyo.
W 1910 roku w ramach pozyskiwania nowych terenów rząd Japonii zachęcał do kolonizacji niezaludnionych obszarów Hokkaido. W marcu 1912 roku Morihei Ueshiba na czele grupy 80 osób opuścił Tanabe. W roku 1915 podczas pobytu w mieście Engaru Ueshiba po raz pierwszy spotkał się z legendarnym mistrzem Daito-ryu aiki jujutsu Sokaku Takedą. Poznali się w gospodzie Kubota, gdzie po krótkim pojedynku Ueshiba przekonał się jak wiele może się nauczyć trenując pod okiem Takedy. Poprosił go naukę i przez następny miesiąc całkowicie poświęcił się treningom, prawie zapominając o swoich obowiązkach. Od 1917 roku Ueshiba zaczął towarzyszyć Sokaku w jego wędrówkach po kraju i asystować mu w nauczeniu aiki jujutsu. W listopadzie 1913 roku Morihei otrzymał wiadomość, że jego 76 letni ojciec jest bardzo chory. Ueshiba bezzwłocznie postanowił wyruszyć do Tanabe W drodze do rodzinnego domu zatrzymał się na trzy dni w Ayabe, w głównej kwaterze Omoto-kyo, nowej religii, o której wiele słyszał, i która wielce go interesowała. Przez następne 8 lat Ueshiba mieszkał w Ayabe niedaleko świątyni Omoto-kyo, asystował Onisaburo, uczył budo w dojo Ueshiba Juku, pracował na farmie, studiował doktryny religijne oraz praktykował medytacje chinkon-kishin. Duży wpływ na Ueshibę miały pacyfistyczne poglądy Onisaburo.. W roku 1922 Morihei ponownie spotkał się z Takedą. Ćwiczyli razem przez sześć miesięcy a po tym czasie Ueshiba uzyskał dyplom instruktorski (shihandai) stylu Daito ryu aiki jujutsu. Jednak od tego momentu drogi Ueshiby i Takedy zaczęły się rozchodzić. Budo zaczęło dla Ueshiby przyjmować coraz bardziej duchowy charakter. Wiosną 1925 roku miało miejsce wydarzenie, które w znacznym stopniu wpłynęło na ostateczny kierunek podążań Ueshiby. Do Ueshiba Juku w Ayabe przybył instruktor kendo, który chciał się zmierzyć z Ueshibą. Ten przyjął wyzwanie i pokonał go praktycznie bez walki. W roku 1927 Ueshiba na stałe opuścił Ayabę i przeniósł się do Tokyo.
W kwietniu 1931 roku w Ushigomie została zakończona budowa Kobukan, stanowiącego od tej pory centralną siedzibę aiki budo. Dziesięć kolejnych lat można nazwać złotym okresem aiki budo. Ueshiba nauczał nie tylko w Kobukan ale jeździł po całym kraju udzielając lekcji nowego stylu walki. 30 kwietnia 1940 roku Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej zarejestrowało Kobukan jako oficjalne stowarzyszenie. Jego pierwszym prezesem został admirał Takeshita. W tym samym roku Akademia Policyjna uznała aiki budo za oficjalny przedmiot nauczania. W 1941 roku aiki budo zostało zakwalifikowane do Butokukai, rządowej organizacji jednoczącej wszystkie sztuki walki. Od tego mniej więcej okresu nazwa Aikido zaczęła zastępować dotychczasową aiki budo. W 1942 roku Ueshiba przeniósł się do Iwama w prefekturze Ibaraki, żył tu spokojnie z dala od wojennej zawieruchy, trenował, studiował teksty religijne i filozoficzne, uprawiał ziemię i nadzorował budowę świątyni Aiki Shrine i Shuren Dojo. Iwama może być uważana za kolebkę narodzin prawdziwego aikido, o ile bowiem sama nazwa funkcjonowała już od 1942 roku, to tutaj doszło do całkowitego sformułowania jego filozoficzno-religijnych podstaw. Po wojnie kiedy zniesiono już restrykcje zabraniające uprawiania jakichkolwiek sztuk walk, Fundacja Kobukan zmieniła swoją organizacyjną nazwę na Stowarzyszenie Aiki (Aikikai). Od roku 1950 Morihei Ueshiba ponownie zaczął podróżować po kraju i nauczać. Była to jednak już zupełnie inna sztuka walki niż ta, którą prezentował przed wojną: gwałtowne, ostre, nacechowane siła fizyczną ruchy ustąpiły miejsca ruchom łagodnym, spokojnym i w pełni harmonijnym ale równie skutecznym. W 1954 roku kwatera główna aikido została przeniesiona do tokijskiego dojo i nazwana Hombu Dojo. W roku 1960 Morihei Ueshiba razem z Yosaburo Uno, posiadaczem stopnia 10 dan w kyudo, otrzymał z rąk cesarza Hirihito nagrodę Shijuhosho. Morihei Ueshiba zmarł 26 kwietnia 1969 roku o godzinie 17.00. Tuż przed śmiercią przekazał swoje zwierzchnictwo synowi Kisshomaru. Dwa miesiące po śmierci męża dołączyła do niego jego żona Hatsu.
Sensei Hirokazu Kobayashi
Urodził sie w 1929 r. w Osace, w Japonii jako chłopiec zaczął praktykować kendo, judo i karate. Od momentu obejrzenia pokazu Ueshiby aż do śmierci Mistrza, Kobayashi pozostaje jednym z jego najbliższych uczniów. Okres ostatnich dziesięciu lat życia Ueshiby to czas ogromnych jakościowych przeobrażeń. Niezwykłe studium pracy całego ciała, wprowadzenie meguri przy jednoczesnym relaksie psychofizycznym to aikido jakie przekazał Kobayashiemu. Aikido H. Kobayashiego charakteryzuje sie krótkim, pełnym mocy i precyzyjnym działaniem w celu kontroli linii centralnej przeciwnika i unikalną zasadą otonashi no ken w walce mieczem bokken z antycznej szkoły Yagyu-Ryu jak i bardzo precyzyjnymi uderzeniami jo i pełną kontrolą przeciwnika ze szkoły jodo. Sensei kobayashi zmarł w 1998 roku. Najwybitniejszymi uczniami Mistrza Kobayashiego są Giampietro Savegnago z Włoch i Andre Cognard z Francji.
Maestro Giampietro Savegnago
Urodzony we Włoszech w listopadzie 1953r. Od 1969 zainteresował sie sztukami walki zaczynając od boksu i kendo. W 1972 roku rozpoczął treningi aikido, cztery lata później spotkał Mistrza H. Kobayashiego, którego aikido wywarło na nim ogromne wrażenie. Od tej pory Savegnago uczestniczył w ponad 300 stażach prowadzonych przez Kobayashiego. W 1980 roku pierwszy raz wyjeżdżał do Japonii, gdzie co roku przez kilka miesięcy ćwiczył pod okiem Mistrza. Maestro Savegnago nauczał we Francji, Włoszech, Niemczech, na Węgrzech oraz w Polsce. Pierwszy staż w Polsce poprowadził w 1984 roku w Szczecinie w dojo Jacka Wysockiego. Giampietro Savegnago kontynuował kierunek aikido jaki wyznaczył H. Kobayashi. W jego technikach widac doskonałą pracę bioder i relaks ramion, Savegnago to ideał stabilności. W 2000 r. Maestro miał wypadek motocyklowy wskutek czego stracił nogę poniżej kolana. Ku zdumieniu i radości swoich uczniów, po kilku miesiącach rechabilitacji i adaptacji protezy odzyskał sprawność i wrócił do nauczania aikido, prowadząc liczne staże na świecie i w Polsce. Według fachowców od sztuk walki w aikido prezentowanym przez Shihana Savegnago widać nieprawdopodobną skuteczność i doskonałe wyczucie timingu. Maestro Savegnago zmarł po ciężkiej chorobie 3 marca 2013 roku.
Sensei Jacek Wysocki
Sztukami walki zainteresował się w 1975 roku, uprawiał Karate, Kung Fu oraz równolegle od stycznia 1976 roku Aikido, w pierwszej sekcji powstałej w Polsce. Od 1981 roku zajmuje się Aikido profesjonalnie. Od maja 1984 jest uczniem mistrza G.Savegnago. J.Wysocki stoi na czele Polskiej Unii Aikido zrzeszającej kilkanaście ośrodków w kraju. Z pewnością jest jednym z najbardziej cenionych fachowców w branży dalekowschodnich sztuk walki, wychowawcą wielu mistrzów oraz znakomitym propagatorem Aikido. To właśnie dzięki fascynującym pokazom Aikido J.Wysockiego, a głównie serii filmów ”Obroń się sam” emitowanym przez telewizję Szczecin, tysiące ludzi dostrzegło piękno i skuteczność Aikido. J.Wysocki jest autorem dwóch książek o Aikido. Pierwsza ma tytuł „Aikido bez tajemnic”, a druga „Poznaj Aikido”, do której został wydany także suplement w postaci 45 minutowej kasety video, wspólnie z S.Rovigatim wydał książkę „100 technik samoobrony”(ukazała się w Polsce i Włoszech).Ostatni film o Aikido pod tytułem „To jest Aikido” jest dystrybuowany w 30 krajach. Był głównym konsultantem i choreografem scen walk w filmach „Wiedżmin” i „Stara Baśń”. Prowadzi praktycznie co tydzień staże Aikido zarówno w kraju jak i za granicą (Włochy, Belgia, Czechy, Niemcy, Irlandia, Hiszpania, Białoruś). Jacek Wysocki w 2012 roku otrzymał od mistrza G.Savegnago 8 Dan najwyższy stopień w kraju i jeden z nielicznych w Europie